|
2 Sam 15: 1 - 12
2 Sam 15: 1 - 12
2 Sam 15: 1 - 12 en 2 Kor 5: 14 - 21 dat het opeens kan kraken een scheur in het zwarte wijs kraakt het opnieuw gaat die scheur verder voor je uit. Moet je verder? In elk geval niet stil staan. Op goed geluk ga je door Als je er maar niet doorzakt! Als je maar niet in een wak terecht komt!
In ons eigen leven kraakt het ook geregeld. Iemand vertelde: het begon te kraken toe er spanningen op m'n werk waren daardoor sliep ik slecht Op een dag ging de scheur verder: ikwas kortaf naar m'n vrouw toe we groeiden uit elkaar En toen op nieuw gekraak: een vriendin van vroeger en nu heb ik wat met haar en misschien is ze wel zwanger Moet ik verder? Moet ik terug? Zo kraakt het als ijs En bij elke volgende stap scheurt het verder
Het staat niet in de sterren geschreven dat het wel zo moest gaan. Alsof het je lot is, niet te ontlopen, tragisch. nee: het is jouw leven, jouw doen en laten jouw eigen keuzes Jij bent zelf verantwoordelijk.
Wie of wat zal ons redden van die verkeerde keuzes Hoe kunnen we het kraken, het scheuren doen stoppen? Hoe kunnen we voorkomen dat we in het wak rijden?
een van de zonen van koning David. En Absalom pleegt een staatsgreep:
Even denk je: Absalom wil gewoon de macht En in het geheim heeft hij jaren aan dit plan gewerkt. In de poort bij het rechtspreken vrienden gemaakt. Nu grijpt hij zijn kans.
Maar het begon al veel eerder. Absalom heeft een zuster: Tamar En zij werd ooit aangerand en verkracht door Amnon, de oudste zoon van David. Halfbroer van Tamar. Toen was het begonnen te kraken.
David had het laten passeren. Roept Amnon niet ter verantwoording. Doet niets om de eer van Tamar te redden. Nalatigheid, gemakzucht, onverschilligheid: zo zet de scheur zich door.
En op een dag neemt Absalom wraak: hij doodt Amnon om wat hij zijn zus heeft aangedaan. Dan kraakt het weer.
En vorige week hoorden we hoe Absalom vanwege die eerwraak niet meer in het paleis bij zijn vader durft te komen. Drie jaar lang blijft deze ongezonde situatie bestaan. Nog meer barsten in het ijs.
Even lijkt het weer goed te komen: weet David ertoe te bewegen om af te zien van wraak op Absalom. Absalom mag terug in de stad komen. Maar het is niet echt goed: Want zegt David: Hij moet naar zijn eigen huis gaan Ik wil hem niet tegenkomen. Dat duurt zo 2 lange jaren. Het blijft maar kraken. Absalom gaat er aan onder door.
Dan eindelijk komt het tot een ontmoeting tussen David en zijn zoon. Maar het is niet van harte, geen verzoening, geen vrede. Absalom voelt dat. En dan staat zijn besluit vast. Mijn vader is mijn vader niet meer. Zodra het kan, stoot ik hem van de troon.
De ene zonde haalt de volgende zonde uit. Kon al dit kraken en scheuren op wat anders uitlopen dan deze ondergang?: het wak van een staatsgreep een burgeroorlog met duizenden slachtoffers.
Hij had kunnen doen als die vader uit de gelijkenis van de verloren zoon. Die jongen heeft een liederlijk leven geleid Z'n familie te schande gemaakt En dan waagt hij ook nog met hangende pootjes thuis te komen. Maar ZIJN vader zegt niet: vooruit, hij moet maar een plekje in de stad zien te vinden als ik hem maar niet tegen kom. Deze vader staat op de uitkijk en als hij z'n zoon in de verte ziet aankomen rent hij op hem toe en het komt helemaal goed tussen die twee.
David heeft zoiets wel geprobeerd Na lang aandringen laat hij Absalom in de stad wonen Dat was een goed begin. Even wist hij zijn boosheid en teleurstelling te overwinnen. Maar daar is het bij gebleven. David wilde hem per se niet zien. En elke dag dat ze elkaar niet zagen werd de drempel hoger om elkaar nog te bereiken. Ze leefden naast elkaar in dezelfde stad Maar ze groeiden steeds meer uit elkaar Op het laatst was de sfeer ijzig. Dan op een dag is de maat vol. Te laat voor nog toenadering. Alleen in een vreselijke uitbarsting kan de spanning zich nog ontladen.
Wij kunnen het zo goed aanvoelen. Wij kennen dat toch uit ons eigen leven: Je had op iemand gerekend maar nu je hem nodig hebt, is hij er niet. Teleurstelling Daar moet je wat mee... Je wilt niet vol wrok en verwijten blijven zitten Dat is zwaar onvoldoende. Je maakt het bespreekbaar. Dat is een goed begin: een 6 minnetje, een kleine voldoende Maar op een of andere manier komt het daarna niet verder. Het is net of het vertrouwen in elkaar beschadigd is En voortaan ben je wat gereserveerd En voortaan leef je een beetje langs elkaar heen. En dan gebeurt wat je wilde voorkomen: Langzaam maar zeker groei je steeds verder uit elkaar.
Het weer goed maken begint wel met sorry, en zand erover. Maar daar is het niet mee klaar. Het heeft tijd nodig...jij moet er aan blijven werken en die ander ook. Anders komt de liefde niet terug. En zonder de liefde is het niets, zegt de bijbel En niets is 0,0 ; geen 6-. En dat voel je op den duur ook zo. Jij: dik teleurgesteld in hem, in haar.
een geschiedenis van toenemende verwijdering.
En opeens begrijpen we die woorden van Jezus dat je je met elkaar moet verzoenen terwijl je nog samen onderweg bent nog in gesprek met elkaar: zolang kan het nog goed komen Als je te lang wacht kom je op een punt dat het niet meer gaat. Schuif zulke dingen niet op de lange baan.
En Jezus zegt: wees tot vrede bereid niet alleen met je man of vrouw, je kinderen, je vrienden Laat dat je houding zijn ook naar de mensen toe die je niet liggen Voorkom dat het uitgroeit tot vijandschap. En als het toch zo ver komt: Heb je zelfs je ijanden lief Laat ze weten dat jij niet vol boosheid zit Laat ze merken dat jij niet op wraak zint Laat ze voelen dat jij op verzoening uit bent op vrede en goede verhoudingen.
En Jezus wijst op God die zijn houding ook niet van het gedrag van mensen laat afhangen Hij laat de zon toch niet opgaan over de goede mensen alleen? Net zo goed ook voor wie slecht doen
God blijft zichzelf: Hij laat het toch niet regenen voor rechtvaardige mensen alleen? Net zo goed ook voor wie van zijn gebod niet willen weten. Hij laat zich zich niet bepalen door hoe wij doen.
Het is bij God niet: wie goed doet, wordt beloond wie slecht doet, wordt bestraft Dat is iets van mensen Wij hebben altijd wat te verrekenen met elkaar. Maar helpt het ons vooruit? Knapt het leven ervan op?
David en Absalom hebben elkaar heel wat te verwijten heel wat te verrekenen over en weer En we begrijpen het En we vinden het terecht Maar op het laatst staan vader en zoon! op het slagveld als vijanden tegenover elkaar.
Goddank zit God anders in elkaar Niet als een mens die van alles heeft te verrekenen Maar als...als zichzelf...als God als een bron van liefde die uitgaat naar alle mensen zoals de zon, zoals de regen er voor iedereen zijn: goed en slecht
Laat u toch met God verzoenen Dat is: Laat die royale liefde van God wonen in jouw hart en je ziel verlichten jij voortaan gedreven door de wens om er uit te komen om in vrede te leven met God, en met elkaar.
Ja, maar hoe moet dat? kan dat wel? David doet niet anders dan Absalom dag in dag uit laten voelen dat het niet goed zit Hij is onverzoenlijk. En bij Absalom groeit de teleurstelling om zijn vader uit tot verbittering, tot haat.
En bij u is misschien wel een heleboel boosheid om wat je man, je vrouw je gedaan heeft. En jij hebt misschien wel een hekel aan jezelf: had ik maar beter m'n best gedaan op school. En ik zit vol vragen en waaroms en protesten naar God toe om wat er gebeurde in m'n leven.
En als u en ik vol zitten met zulke negatieve gevoelens dan is er geen ruimte voor God voor de liefde, de vrede, de blijdschap en al die andere fijne positieve gevoelens die hij in ons wil losmaken Die komen niet op die gaan geen vrucht dragen.
Ik moet van dat negatieve af ik wil niet als David, als Absalom me laten beheersen door teleurstelling door wrok, door verbittering Dat gaat van kwaad tot erger dan gaat het steeds meer kraken Dat wordt mijn ondergang nog.
Maar waar moet ik er mee heen? die het van mij afneemt en wegdoet om er nooit meer op terug te komen?
Of zal het altijd zo blijven: die boosheid, die zoveel te verrekenen heeft Zal het altijd blijven kraken tot ik op een dag in het wak terecht kom? Ik ben toch niet gedoemd om als David als Absalom steeds verder te vervreemden van wie mij eigenlijk lief zijn? Dat is het laatste wat ik wil.
en mooi en goed is voor vrede, voor blijdschap voor weer liefde en licht in mijn hart? Want diep van binnen voorbij alle boosheid en wrok is dat wat ik eigenlijk wil.
Zijn liefde is zo groot, zo ruim, zo diep hij wil al dat negatieve voor lief nemen, verdragen, wegdragen.
Ja, God heeft dat al gedaan. In Jezus vol van God vol van zijn liefde, royaal, als de zon die voor iedereen schijnt, rechtvaardigen en goddelozen.
Zoveel goedheid en genade verdragen wij niet. Dit vinden wij te gemakkelijk voor zondaren Dit vinden we, is te weinig voor rechtvaardigen God die niets te verrekenen, niets te straffen, niets te belonen heeft? Weg met hem! Aan het kruis. Zo is al dat negatieve van mensen op hem terecht gekomen. Op hem heeft zich al die spanning ontladen.
Het evangelie zegt: Om ons met de liefde van God te confronteren Om ons deze reactie te ontlokken. Om ons te ontdekken aan het harde, het bittere,
En als het tot ons doordringt schamen we ons...we gaan door de grond dat wij dit Hem aandeden die dit het allerminst verdiende. Zitten wij zo in elkaar? Schuilt er zoveel geweld in mij? Ben ik zo bezeerd geraakt, zo verbitterd? Kraakt het daarom voortdurend in mijn leven?
Gelukkig zegt het evangelie er dit bij: Als God ons zo in Jezus een spiegel voor houdt is het niet om ons te kijk te zetten als liefdeloze mensen, vol sluimerend geweld Er komt nog wat achteraan. Heel dit gebeuren loopt uit op die morgen van Pasen Dat is het beslissende, dit is het goede nieuws: de liefde van God in Jezus liet zich niet uitdoven door onze liefdeloosheid Hij kan het hebben! Hij wil het hebben!
Bij hem kunnen we het kwijt: de boosheid om elkaar de ontevredenheid met jezelf je opstandigheid naar God toe
Laat u met God verzoenen, dat is: Laat het bittere, het onverzoenlijke met Christus gekruisigd en gestorven en begraven zijn. En wat door wrok en boosheid geen kans kreeg vrede, vertrouwen, vreugde brengt zijn Geest tot leven en komt tot bloei en gaat vrucht dragen.
Maar zo hoefde het niet te gaan. Het was niet iets noodlottigs Het stond niet in de sterren geschreven Ze waren er zelf bij. Het waren hun eigen woorden en daden die het ijs deden kraken tot ze ten onder gingen.
Als David toch eens zijn wrok had laten verzachten door de liefde van God
Als Absalom toch eens zijn verbittering had laten aanraken door de liefde van God
Als u en ik toch eens de vrieskou van ons hart lieten smelten in de zon van God...
We zouden merken dat liefde en licht terugkwamen in ons hart en weer vreugde om het leven en de zorg voor elkaar
En we zouden kunnen dienen en delen en vergeven keer op keer en als het nodig is teleurstellingen verdragen als moet offers brengen voor vrede en goede verhoudingen
Niet in het wak terecht komen, maar de overkant bereiken. AMEN | ||
| terug | ||